O.K.!, mijn beurt.
In 2000 stond Onderweg van het Nederlandstalige bandje Abel vele weken op #1 van de Top 40, & dat is op zich natuurlijk al verd8 genoeg. Onderweg is 1 merkwaardig lied & ik weet nog steeds niet wat ik er eigenlijk van moet denken of vinden. Een treurig, zo niet diep tragisch liedje met 1 thema dat van alle tijden is, wellicht zo oud als de wereld z11: jongen (minstreel) treurt om het verlies van zijn meisje.
& Dan wordt dit alles ook nog 1 gezongen met de nasale, neuzelige & soms ronduit zeikerige stem van zanger Joris Rasenberg. Maar toch vind ik het mooi! Het spijt me.
Dan is er nog de tekst. Ook daar ben ik nog niet uit. Is die nou drakerig sentimenteel & aan het überkitscherige grenzend?, of is ie juist briljant & eloquent & getuigt deze tekst van zingzangerige neo-Gorteriaanse onzegbaarheid? Ik weet het dus echt niet, als vermoed ik wel dat het in dit geval het 1 of het ander is & dat de waarheid dus niet in het midden ligt.
Jongen treurt dus om het verlies van zijn zwartharige Muze. Laten we haar voor het gemak ‘Sonja’ noemen (in de bijbehorende clip fraai gestalte gegeven door de frêle Birgit Schuurman, als ik het goed herinner). Het wordt in de tekst niet met zoveel woorden gezegd, maar deze Sonja heeft de Held & moderne minstreel gewoon laten barsten: zoveel is duidelijk. Jongen doet letterlijk & spreekwoordelijk de deur dicht & gaat op weg naar Nergenshuizen of Verwegistan (ook dat wordt in de tekst in het midden gelaten):
straten lijken te huilen
wolken lijken te vluchten
ik stap de bus in
mensen lijken te kijken
maar ik wil ze ontwijken
voordat ze mij zien
De Held is 1 misantroop. Daar valt g1 speld tussen te krijgen, in ieder geval. Vandaar wellicht dat ik zoveel verwantschap voel. & Sla ik nu de Van Dik Houten plank helemaal mis wanneer ik zeg dat juist deze regels mij enigszins aan Herman Gorter doen denken?
Nou ja, treurigheid alom dus & het wordt er Onderweg allemaal niet veel vrolijker op. Maar tòch vind ik dit kleine liefdesliedje mooi & – afhankelijk van mijn stemming – z11s diep ontroerend, hoe verschrikkelijk het wellicht ook is & waarschijnlijk ook in uw oren klinkt:
het liefst zou ik willen schreeuwen
ik zou oneindig willen schreeuwen
maar het gaat niet
Het heeft trouwens ook g1 echt refrein, valt me nu in1s op. Onderweg koerst per bus & trein gewoon klagelijk af op zijn onbestemde einde.
P.S. & Dan is er nog iets met Abel, iets heel ergs dat natuurlijk al helemaal niet kan.. Wie weet wat dat is & waarom dat voor Yossarian onverteerbaar is..?
Gebruik voor uw antwoord de reageerfunctie.