199 woorden #84: zooi

VERHALEN die beginnen met ik was laatst bij de Albert Heijn en toen sla ik meestal over.

Nederlanders staan bekend om hun voorliefde voor zegeltjes en andere spaaracties.
Als rechtgeaarde autochtoon probeer ik me natuurlijk zo goed mogelijk aan de heerschende mores en de  folklore van de locals aan te passen. Dus spaar ik braaf zegeltjes en andere zooi, althans: ik doe mijn best.
Als de kassière van dienst aan mij vraagt of ik zegeltjes/tegeltjes/mini’s/beessies/
wuppies/guppies spaar zeg ik altijd ‘ja’. Het is ongeveer mijn levenscredo geworden: altijd ja zeggen tegen het meisje!
Enfin.
Maar ben ik ook een succesvolle spaarder? Het antwoord is helaas simpel: precies het tegenovergestelde van wat ik van mijzelf tegen het meisje moet zeggen. Nee.
Ik weet gewoon nooit welke zegel ik waar op moet plakken en op welk moment en waar ik mijn ‘beloning’ voor al deze oubollige, vooroorlogse vlijtigheid kan incasseren. Het is als om verstandelijke redenen verkering hebben met een meisje met praktisch, kort haar. Mijn hele volledig biologisch afbreekbare hippe bood- en doodschappentas ligt vol met al die ellendige pleuriszegeltjes met elk zo hun speciale regeltjes en geheime lettertjes en het is allemaal even vermoeiend, nutte- en zinneloos als het leven zelf.

199 woorden #83: hoer

IK STA in de deuropening van onze fietsenstalling een sigaretje te roken. Er loopt een wat ouder man man voorbij, heel langzaam en geconcentreerd. Hij draagt een rode jas.
Uit beleefdheid zeg ik dan maar ‘dag meneer!’ Hij  schuifelt verder.

Maar na luttele meters houdt hij halt. Ik zie hem aarzelen. Dan komt hij weer mijn richting op, langs mijn deur. Hij heeft een merkwaardige, onderzoekende blik in zijn ogen.

Enkele meter verder draait hij zich opnieuw om en passeert me opnieuw en daarna nog een keer. Het zal toch niet?

Toen we  onlangs dit  kantoor betrokken, viel me al op hoe hartelijk onze nieuwe buurvrouw mij begroette, toen ik met de laatste spullen van de verhuizing sjouwde en zij schaars gekleed achter het venster van haar voordeur stond.

Zou die vent dan misschien denken dat? Ik kan het me bijna niet voorstellen.. En ik draag niet eens een strak shirt of een lederen broek of zo!
Maar waarom dan al die aarzeling? Over mijn marktwaarde maak ik me weinig illusies (meer), maar dit is toch best  beledigend. Wat een afknapper!

Als ie maar niet denkt dat hij voor minder dan vijftig euro ook maar iets van mij kan verwachten.