(donderdag 23 februari)
Ik leid of lijd – daar wil ik afwezen – nog steeds een soort halfslachtig of halfzacht studentenleven, met weinig inkomen en ondito uitgaven, maar dan zonder studie. Ik kan het me gelukkig nog even permitteren (voor onbepaalde tijd).
Zoveel is er niet veranderd. Voor morgen heb ik afgesproken met N & Y in café W, waar ik ooit – in ’94 van de vorige eeuw – na mijn afstuderen met mijn ouders belandde en & R, ongetwijfeld. Ik weet het allemaal niet meer zo goed. Nu zijn ze alle drie dood, dood, dood.
Tijd vliegt. Het leven is een aaneenschakeling van grote maar vooral kleine teleurstellingen en eeen mazzeltje op zijn tijd en een lichtpuntje hier en daar dat je naar het einde van de tunnel loodst; daarna volg je het spoor van je ouwelui en R.
Gelukkig geloof ik niet in god, lot of zin. Maar we hebben nog even en nu even niet, ga ik maar van uit. Moedig voortwaarts.
josdays 